ΝΗΣΟΣ ΣΚΥΡΟΣ
Επίσκοποι Σκύρου με Σκυριανή καταγωγή
Αρκετοί είναι οι ιερωμένοι, που βρέθηκαν στους ανώτερους
βαθμούς της ιεροσύνης[1].
Επίσκοποι Σκύρου[2] με Σκυριανή καταγωγή διετέλεσαν οι εξής:
1. Ο Μακάριος (1497-1515). Επί των ημερών του Σκυριανού Μακάριου δημιουργήθηκε μεγάλη διένεξη αυτού και του ηγουμένου της Μονής του Αγίου Γεωργίου, σχετικά με την ιδιοκτησία και νομή των μεγάλων εκτάσεων του «Βουνού». Όπως ήταν φυσικό στη διένεξη παρενέβη, υπέρ των συμφερόντων της Μεγίστης Λαύρας, ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωακείμ Α΄. Με επιστολή του προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, στη δικαιοδοσία του οποίου υπαγόταν η Επισκοπή Σκύρου, απειλεί τον Επίσκοπο Μακάριο με αργία κάθε ιεροπραξίας και ακόμα με αφορισμό γράφοντας «…διο λέγομεν ο επίσκοπος ίνα παύση της οχλήσεως και καθώς ανέκαθεν η τάξις είχε, ούτω παρηκολουθείτω, ει δε μη ως παραβάτην της ειθισμένης τάξεως και αισχροκερδή και σκανδαλοποιόν έχομεν αργόν πάσης ιεροπραξίας, ει δε και αργίας καταφρονήσει τον έχομεν αφωρισμένον από Θεού Παντοκράτορος, ού μόνον τον νύν αλλά και τους μετέπειτα επισκοπεύσαντες…»[3].
Όλα αυτά για τη στήριξη της περιουσίας τη Μεγίστης Λαύρας, η οποία παραμένει άθικτη μέχρι σήμερα επί 12 και πλέον αιώνες. Τι θα γίνονταν αν ήταν στα χέρια της Επισκοπής; Ό,τι έγιναν η Σκυροπούλα, ολόκληρη η περιοχή «Τραχύ», η έκταση που βρίσκεται στη θέση «Άγιος Φωκάς», αγροί στη θέση «Χάρτσα», «Εύγώνυμο» και αλλού, ο τόπος βοσκής, ονομαζόμενος «Μεσάδιος», περιβόλι στη θέση Μανιπιό, μύλοι, ακίνητα και ολόκληρο το νησί Σαρακήνιον[4] (το νησί του Δεσπότη), που ανήκαν στην κτηματική περιουσία της Επισκοπής Σκύρου. Ό,τι έγιναν τα νησιά Σκυροπούλα και Ρήνεια, τα κτήματα, τα χωράφια και οι χορτονομές των Μοναστηριών του Αγίου Δημητρίου και του Χριστού στο Μαυρουνά.
Θα μεταβιβάζονταν στα χέρια των ολίγων. Αυτών που θα εκμεταλλεύονταν τους πολλούς αγωνιζόμενους κτηνοτρόφους, εισπράττοντας σαν ενοίκιο χρήματα, κατσίκια, αρνιά, τυριά και μυζήθρες.
2. Ο Συμεών (1515-1526), όπως ο ίδιος αναφέρει, ήταν «γέννημα και θρέμμα της αυτής πόλεως». Δεν ασχολούνταν μόνο με τα εκκλησιαστικά καθήκοντα, αλλά είχε έντονη κοινωνική δράση. Επί των ημερών του έγιναν προσπάθειες εξομάλυνσης των σχέσεων της Επισκοπής Σκύρου και του Μετοχίου, στην πνευματική δικαιοδοσία του οποίου υπάγονταν η Επισκοπή Σκύρου. Οι διαφορές εντοπίζονταν στην μη τήρηση συμφωνιών μεταξύ Επισκοπής και ηγουμένων της Μονής του Αγίου Γεωργίου να γίνουν οι δεύτεροι κάποια βοήθεια και δωρεές στην εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στο όνομα της οποίας εόρταζε ο Επισκοπικός Ναός. Σε έγγραφό του, τον Φεβρουάριο του 1526 ο Επίσκοπος Συμεών, γράφει μεταξύ των άλλων, « δια πολλών λεγομένων αμφοτέρων διέκρινεν ο πανιερώτατος Μητροπολίτης Αθηνών κύρ Θεοφάνης ίνα δίδη ο οικονόμος εις την εορτήν της Παναγίας ΙΒ ζώα , καθώς διαλαμβάνει το αυτού κρισιμόγραφον»[5]. Στο βιβλίο «Ανέκδοτοι επιστολαί του επισκόπου Σκύρου Γρηγορίου Επιφανείου (1797-1837) αναφέρεται ότι «επί ημερών του Συμεώνος υπεγράφει μεταξύ αυτού και του τότε Ηγουμένου της Μονής ταύτης συμφωνία δι’ ενοίκιον χορτονομής, με την υποχρέωση παροχής του δευτέρου προς τον πρώτον ειδών διατροφής»[6].
3. Γερμανός (Σιβήτος) (1758-1760). Η Σκυριανή του καταγωγή επιβεβαιώνεται από προικοσύμφωνο της εποχής, στο οποίο αναγράφονται τα εξής: «αρχιερείς Σκύρου Γερμανός και Καλλίνικος Σιβητιάνικο», αλλά και «κατά παράδοσιν του θείου μου εκ μητρός ονομαζόμενος Δημήτρης Ιωάννου Σιβήτος, ότι έχομεν εξ αίματος συγγενείς αρχιερείς Σκύρου και αυτόχθονες κάτοικοι, δηλ. Γερμανός (Καλλίνικος) ώς φαίνονται εκ των προικοσυμφώνων μας εδώρησαν έκτοτε εις τους προγενεστέρους συγγενείς μας κινητήν και ακίνητον περιουσίαν»[7] και
4. Καλλίνικος (Σιβήτος) (1765). Προέρχεται από την ίδια οικογένεια Σιβήτου του Επισκόπου Γερμανού.
[1] η ιδιότητα και το αξίωμα του ιερέα, του κληρικού: Οι τρεις βαθμοί της ιεροσύνης: του διακόνου, του πρεσβυτέρου, του επισκόπου.
[3] Βασίλειος Ατέσης , «Η Ιστορία της Εκκλησίας της Σκύρου», Αθήνα 1961
[4] Σαρακηνό ή Σαρακήνικο. Μικρό νησί νοτιοδυτικά της Σκύρου
[5] Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Ατέση: «Η Επισκοπή Σκύρου ανά τους αιώνας»
[6] Βασίλειος Ατέσης , «Η Ιστορία της Εκκλησίας της Σκύρου», Αθήνα 1961
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου