Το πανηγύρι του Αγίου Γεωργίου
Με μεγάλη συμμετοχή και λαμπρότητα
γίνεται το πανηγύρι του Αγίου Γεωργίου, του
προστάτη Αγίου της Σκύρου. Είναι η μεγαλύτερη και λαμπρότερη γιορτή, για τους
Σκυριανούς.
Η πανήγυρη της Μονής τελείται στη μνήμη του Αγίου Γεωργίου, σύμφωνα με το νέο ημερολόγιο και πάντοτε μετά το Πάσχα. Η Μονή του Αγίου Γεωργίου, αν και ανήκει στη Λαύρα, δεν ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο, όπως συμβαίνει στο Άγιον Όρος, από λόγους σεβασμού στο εκκλησιαστικό παρελθόν και στους τοπικούς πληθυσμούς.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο αποδέχεται τη διατήρηση παλαιών συνηθειών, ώστε το Άγιον Όρος να παραμείνει τόπος ασκήσεως της προσευχής. Η εφαρμογή αυτής της πρακτικής συντελεί στην πνευματική σχέση των τοπικών κοινωνιών με τα μετόχια, αλλά ανταποδίδεται και ο επιστρεφόμενος σεβασμός των Αθωνικών μοναστηριών στις κατά τόπους κοινωνίες. Οι προετοιμασίες της πανηγύρεως διαρκούν περίπου μία εβδομάδα και ξεκινούν με κωδωνοκρουσία, που δηλώνει την πρόσκληση του ηγουμένου-οικονόμου. Οι γυναίκες του χωριού συγκεντρώνονται οικειοθελώς και ασχολούνται με την καθαριότητα και τον ευπρεπισμό υπό την αυστηρή εποπτεία του ηγουμένου και των επιτρόπων της Μονής. Την παραμονή της πανηγύρεως συγκροτείται ομάδα νέων, που αναλαμβάνει τη σφαγή των ζώων. Σύμφωνα με τοπικό και ισχυρό έθιμο, που συνεχίζεται από γενιά σε γενιά, κάθε βοσκός οφείλει να ονομάσει από τη γέννησή του ένα σφάγιο στον Άγιο, που προσφέρει για την πανήγυρη της Μονής.
Την παραμονή, δεύτερη μέρα του Πάσχα, με την συμμετοχή όλων των κατοίκων του νησιού, γίνεται η μεταφορά των εικόνων στο Μετόχι. Τελείται ο Μεγάλος Εσπερινός. Μετά τον Εσπερινό επιστρέφουν στη μονή, με επικεφαλής την καταστόλιστη εικόνα.
«Την παραμονή της γιορτής τ’ Άη-Γιώργη, γυρίζοντας από τη λιτανεία κάτω στο χωριό, θα σταθούν όλος ο λαός με τους παπάδες και τις εικόνες γύρω από το πιθάρι, θα ρίξουν μέσα λίγο κρασί και θα διαβάσουν παράκληση. Αυτό το λένε, πως σταυρώνουν το κρασί. Σε λίγο, με τη χάρη τ’ Άη-Γιωργιού και με τη βοήθεια του κρασιού, που οι καλόγεροι χύνουν απ’ το μαγειρειό στον υπόγειο σωλήνα που φτάνει ως το πιθάρι, το κρασί φουσκώνει και αφρίζει και παίρνουν όλοι και πίνουν σαν αγίασμα και πηγαίνουν και στα σπίτια τους, για να πιούνε οι γέροι και οι άρρωστοι και γενικά όσοι για τον ένα ή τον άλλο λόγο δε μπόρεσαν να ρθούν»[1].
Αφού τοποθετήσουν τις εικόνες στο τέμπλο, μοιράζεται και το φαγητό. Την νύχτα γίνεται αγρυπνία, όπου οι Σκυριανές συνήθιζαν να ψάλουν το τραγούδι του Αι-Γιώργη.
Ανήμερα, μετά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας, γίνεται η λιτάνευση των εικόνων, μέσα στην πόλη, και στο τέλος επιστρέφουν στο μοναστήρι. Με την επιστροφή, οι κάτοικοι του νησιού έχουν ήδη προσφέρει τα σφάγιά τους, με του εθελοντές να έχουν μαγειρέψει και να μοιράζουν στην αυλή του μοναστηριού το σκυριανό κατσίκι στους πιστούς και άφθονο κρασί.
Στο πανηγύρι του πολιούχου της Σκύρου μπορεί να μαγειρευτούν μέχρι και εκατό κατσίκια, με οχτώ τσουβάλια ρύζι ή μανέστρα.
Ετοιμάζονται μέχρι και 1.000 μερίδες φαγητού. Τα κατσίκια είναι τάματα των κατοίκων προς τον Άγιο Γεώργιο. Το κρασί πάλι είναι δωρεές των κατοίκων. Ανακατεύεται και παίρνει μια ιδιαίτερη γε
Ο Άγιος Γεώργιος είναι ταυτισμένος με τη Σκύρο και τους Σκυριανούς.
Είναι χαρακτηριστικό ότι, σε Ενετικά έγγραφα και χάρτες η Σκύρος, αναφέρεται σαν Isola San Giorgio (νησί του Αγίου Γεωργίου).
[1] Νίκη Λ. Πέρδικα: «Σκύρος: Εντυπώσεις και περιγραφαί – Ιστορικά και λαογραφικά σημειώματα – ήθη και έθιμα – μνημεία του λόγου του λαού». Αθήναι, Τύποις Πυρσός (τ. 1), 1940.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου