Η Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου

Θέση: Φερεκάμπος

Μέρος 2ον

Οι πληροφορίες, που παρέχουν τα σωζόμενα νοταριακά έγγραφα της εποχής, φανερώνουν την ύπαρξη κατά τον 17ο και 18ο αι. οργανωμένης αδελφότητας.

Η υπάρχουσα αδελφότητα δεν είναι καθόλου αποκομμένη από την κοινωνική ζωή της Σκύρου. Δέχεται δωρεές, διαθέτει βοηθητικό προσωπικό, διαχειρίζεται εκτεταμένη κτηματική περιουσία στο νησί και πραγματοποιεί οικοδομικές εργασίες.

Η οριστική παρακμή της φαίνεται ότι επέρχεται κατά την περίοδο της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, κατά την οποία υπέστη, όπως και ολόκληρο το νησί, τις οδυνηρές συνέπειες της παρουσίας των οπλαρχηγών και των στρατευμάτων τους, που κατέφυγαν στη Σκύρο.

Μετά την Επανάσταση του 1821 και πριν το 1830, η κατάσταση στη Σκύρο, λόγω των διάφορων οπλαρχηγών και της πειρατείας δεν ήταν καλή .

Αξίζει να αναφερθεί ότι μόνο ένας - δυο φτωχοί μοναχοί μένουν έξω από τη Χώρα από το φόβο των ληστών.

Τη μονή του Αγίου Δημητρίου είχε ως καταφύγιο ο οπλαρχηγός Σταύρος Βασιλείου . Τελευταία μαρτυρία υπάρξεως μικρής αδελφότητας στη μονή έχουμε το 1825 .

Δύο χρόνια αργότερα εκδιώχθηκε από τον ιερομόναχο Γρηγόριο Κριεζώτη, αδελφό του Νικόλαου Κριεζώτη, ο οποίος το 1827 καρπώνεται, χωρίς να το δικαιούται, τα οικονομικά οφέλη από την εκμετάλλευση της μονής.

Στις 28 Μαρτίου 1828 οι Σκυριανοί διαμαρτύρονται με αναφορά τους προς τον κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια .

Στο διάστημα 1830-1831 εγκαταστάθηκε σε αυτήν ο προηγούμενος της μονής του Αγίου Γεωργίου Νεόφυτος Σκουλουδάκης Λαυριώτης, ο οποίος το 1831 ανακαίνισε το καθολικό.

Δανείστηκε αρκετά χρήματα για την ανακαίνιση και την καλλιέργεια των κτημάτων της μονής, με σκοπό από τα έσοδα να ενισχύσει τα σχολεία και το ορφανοτροφείο του νησιού.

Την ίδια εποχή οι παράγοντες του νησιού (ο τοπικός ιεράρχης, οι δημογέροντες και λοιποί κάτοικοι του νησιού) ζήτησαν από την Κυβέρνηση την άμεση λήψη των απαιτούμενων μέτρων, για να αποφευχθεί η εξαφάνιση της Μονής, γιατί από τα εισοδήματά της ενισχύονταν η Παιδεία στο νησί. Το αίτημά τους δεν έγινε αποδεκτό.