ΝΗΣΟΣ ΣΚΥΡΟΣ: Διάδοση του Χριστιανισμού

Ο Χριστιανισμός από τη στιγμή της γέννησής του, άρχισε να εξαπλώνεται και η ενοποίηση της λεκάνης της Μεσογείου από τη Ρώμη βοήθησε πάρα πολύ γι' αυτό. 

Τμήμα αγιογραφίας στη Μονή Γεννήσεως του Χριστού στον Μαυρουνά, χαραγμένη με αμέτρητες υπογραφές των "ευσεβών" χριστιανών

 

Οι  Αυτοκράτορες όμως, μαθαίνοντας τις ιδέες που πρέσβευε για ισότητα όλων των ανθρώπων, για το δικαίωμα των δούλων στην ελευθερία και για την μη αποδοχή της θεϊκής υπόστασης του Αυτοκράτορα, ξεκίνησαν διωγμούς[1] εναντίον τους. Το 313 μ.Χ. ο Μέγας Κωνσταντίνος[2] μαζί με τον Λικίνιο[3]  εξέδωσαν το διάταγμα των Μεδιολάνων[4], που εγκαθιστούσε καθεστώς  ανεξιθρησκίας[5] σε όλη την αυτοκρατορία και άνοιγε το δρόμο στην εξάπλωση του χριστιανισμού.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν ο πρώτος Ρωμαίος αυτοκράτορας που είδε ευνοϊκά την εξάπλωση του  Χριστιανισμού και φρόντισε για την αύξηση της δύναμής του. Μετά το θάνατό του, οι περισσότεροι Αυτοκράτορες ήταν χριστιανοί, ή τουλάχιστον ήταν ευνοϊκοί απέναντι στο χριστιανισμό, εκτός από τον Ιουλιανό[6] (361-363),  που προσπάθησε να σταματήσει τεξάπλωση του χριστιανισμού και να αναβιώσει την αρχαία Ελληνική θρησκεία. Η προσπάθεια αυτή εγκαταλείφθηκε, μετά το θάνατό του σε εκστρατεία κατά των Περσών. Τελικά, ο Θεοδόσιος Α’ αναγνώρισε το χριστιανισμό, ως την επίσημη θρησκεία του κράτους, και εξέδωσε διάταγμα με το οποίο απαγόρευε πλήρως τη λατρεία των θεών των εθνικών και τιμωρούσε με την ποινή του θανάτου τους ιερείς, που θα εκτελούσαν θυσίες ή τους μάντεις που θα ασκούσαν τη μαντική τέχνη.

Μεγάλο ρόλο στην διάδοση του Χριστιανισμού αποτελεί η Ελληνική γλώσσα. Το διάστημα 49-51 μ.Χ. οι Πράξεις των Αποστόλων αναφέρουν, ότι ο Απόστολος Παύλος[7] κήρυξε στους Φιλίππους, την Αμφίπολη, τη Θεσσαλονίκη, τη Βέροια, την Αθήνα και την Κόρινθο[8]-[9].

Η Αποκάλυψη του Ιωάννου γράφτηκε  στην Πάτμο . Μέχρι τα τέλη του 2ου αιώνα, η Στερεά Ελλάδα και η Πελοπόννησος, η Ήπειρος, η Θεσσαλία και η Θράκη είχαν δεχθεί το κήρυγμα της νέας θρησκείας. Η Κόρινθος θα είναι το επίκεντρο του Χριστιανισμού στην Ελλάδα, για τους 3 μετά Χριστό αιώνες. Επομένως η υπάρχουσα Επισκοπή της Σκύρου θα ήταν κάτω από την διοίκηση της Εκκλησίας της Κορίνθου. 

 

 

---

[1] Διωγμοί κατά των χριστιανών έλαβαν χώρα επί Νέρωνα για πρώτη φορά, και επί Διοκλητιανού και του Γαλερίου για τελευταία στο τέλος του τρίτου και στις αρχές του 4ου αιώνα. Σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση, λέγεται ότι πάνω από 20.000 Χριστιανοί εκτελέστηκαν κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Διοκλητιανού. Σύγχρονοι ιστορικοί ωστόσο, εκφράζουν την άποψη πως οι διώξεις είχαν σποραδικό και τοπικό χαρακτήρα. Ισχυρίζονται ότι οι χριστιανικές αναφορές για τους διωγμούς επί Νέρωνα είναι μεταγενέστερες κατασκευές. Καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι τέτοιος διωγμός δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ καθώς δεν υπάρχουν ικανές ενδείξεις που να μαρτυρούν ότι οι Χριστιανοί διώχθηκαν σαν ειδική ομάδα επί Νέρωνα παρά μόνο σκόρπιες αναφορές από μεταγενέστερους ιστορικούς.

[2] Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ονομάστηκε Μέγας για το πολυσύνθετο έργο του, που επηρέασε άμεσα ή έμμεσα την παγκόσμια ιστορία. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τον ανακήρυξε Άγιο και Ισαπόστολο, επειδή υποστήριξε παντοιοτρόπως τον Χριστιανισμό. Η μνήμη του συνεορτάζεται μαζί με αυτή της μητέρας του Αγίας Ελένης στις 21 Μαΐου. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν τον έχει εντάξει στη χωρεία των Αγίων της, επειδή η ιστορική έρευνα του χρεώνει τη διαταγή για τη δολοφονία του γιου του Κρίσπου και της δεύτερης γυναίκας του Φαύστας (Κρίσπος και Φαύστα πρέπει να είχαν ερωτική σχέση, σύμφωνα τα νεώτερα ιστορικά δεδομένα).

Ο Φλάβιος Βαλέριος Αυρήλιος Κωνσταντίνος (Flavius Valerius Aurelius Constantinus) γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου του 272 στην Ναϊσσό της Άνω Μοισίας (σήμερα Νις Σερβίας) και ήταν γιος του ρωμαίου αξιωματικού Κωνστάντιου Χλωρού και της συζύγου ή παλλακίδας του Ελένης. Έμαθε τα εγκύκλια γράμματα κοντά στον πατέρα του και από νεαρής ηλικίας κατατάχθηκε στον ρωμαϊκό στρατό, όπου διακρίθηκε για τις διοικητικές του ικανότητες και την εν γένει προσωπικότητά του. Η προώθηση του πατέρα του στα ανώτατα κλιμάκια της αυτοκρατορίας βοήθησε και τη δική του ανέλιξη στη στρατιωτική ιεραρχία της Ρώμης.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/834#goog_rewarded

[3] Ο Βαλέριος Λικινιανός Λικίνιος , λατιν.: Valerius Licinianus Licinius (π. 265 - 325) ήταν Ρωμαίος Αυτοκράτορας (πρώτα της Δύσης και μετά της Ανατολής) από το 308 έως το 324. Για το μεγαλύτερο μέρος της βασιλείας του, ήταν συνεργάτης και αντίπαλος του Κωνσταντίνου Α΄, με τον οποίο συνυπέγραψε το διάταγμα των Μεδιολάνων που παραχώρησε επίσημη ανοχή στους Χριστιανούς στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Τελικά ηττήθηκε στη μάχη της Χρυσόπολης (324 μ.Χ.) και αργότερα εκτελέστηκε με εντολή τού Κωνσταντίνου Α΄.

[4] Το Διάταγμα των Μεδιολάνων, 313 μ.Χ. (Προοίμιο) «Ευρισκόμενοι στο Μιλάνο, εγώ ο Αύγουστος Κωνσταντίνος και εγώ ο Αύγουστος Λικίνιος, κάτω από καλούς οιωνούς και αναζητούντες με φροντίδα κάθε τι που θα απέβλεπε στο γενικό καλό... πιστέψαμε ότι έπρεπε να τακτοποιήσουμε όλα εκείνα τα οποία αφορούν στην οφειλόμενη λατρεία προς το Θείον και να παραχωρήσουμε στους Χριστιανούς και σε όλους τους υπηκόους μας την ελεύθερη άσκηση των λατρευτικών τους καθηκόντων στη θρησκεία της επιλογής τους. Είθε, επομένως, το Θείον, στην ουράνια κατοικία του, να εκδηλώσει την ικανοποίησή του και να στείλει τις χάρες του και σε μας και στους λαούς που ζουν υπό την εξουσία μας».

[5] Ως ανεξιθρησκία ορίζεται η αναγνώριση και ανοχή του δικαιώματος του κάθε ανθρώπου είτε να πιστεύει σε όποια θρησκεία επιθυμεί και να θρησκεύεται ελεύθερα, κατά το δόγμα του, χωρίς περιορισμούς, είτε ακόμα και να μη πιστεύει σε καμία (αθεΐα)

[6] Ο Ιουλιανός (Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός, Λατ. Flavius Claudius Iulianus, 331 ή 332 — 26 Ιουνίου 363), γνωστός ως Ιουλιανός ο Παραβάτης ή Αποστάτης, ήταν Ρωμαίος Αυτοκράτορας κατά την πρωτοβυζαντινή περίοδο και αξιοσημείωτος φιλόσοφος και συγγραφέας στην ελληνική γλώσσα[1]. Συμβασίλευσε, ως Καίσαρας, με τον Κωνστάντιο Β´ από το 355 ως το 360, και μόνος του, ως Αύγουστος, από το 361 ως το 363. Ο Ιουλιανός ήταν ο τελευταίος Αυτοκράτορας της Δυναστείας του Κωνσταντίνου και ο μοναδικός παγανιστής μετά τον Κωνσταντίνο Α΄ τον Μεγάλο

[7] Ο Άγιος Παύλος, γεννηθείς ως Σαούλ (Σαύλος, βλ. Πράξ. 7:58, 8:3 κ.ά.), (Ταρσός, Κιλικία π. 5 μ.Χ. – Ρώμη 64–65 μ.Χ.) ήταν Χριστιανός Απόστολος και συγγραφέας των μισών περίπου βιβλίων της Καινής Διαθήκης. Ήταν μία από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες της πρώιμης εποχής του Χριστιανισμού, υποστηρικτής της παγκοσμιότητας της Διδασκαλίας Του Ιησού. Για τον λόγο αυτό, έλαβε το όνομα «Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν».

[8] Πράξεις των Αποστόλων, Κεφ. Ις΄ κ.εξ.

[9] Η ίδρυση της επισκοπής της Κορίνθου αποδίδεται στον Απόστολο Παύλο, ο οποίος θεωρείται ότι κήρυξε στην πόλη και απηύθυνε δύο επιστολές στην Κορινθιακή Εκκλησία. Διάδοχός του και πρώτος επίσκοπος ήταν ο Άγιος Απόλλων της Εφέσου. Ο Πάπας Κλήμης Α΄ έγραψε επίσης μια επιστολή στην τοπική εκκλησία, τον πρώτο αιώνα μ.Χ.,