Τμήματα οπλισμένων κλεφτών καταφεύγουν στη Σκύρο
Η εικοσαετία πριν από την Επανάσταση (1801-1821) υπήρξε για τη Σκύρο πάρα πολύ δύσκολη. Τμήματα οπλισμένων κλεφτών (Λιάπηδες), που δρουν ανοργάνωτα στο Βόρειο Αιγαίο, καταφέρουν ουσιαστικά πλήγματα κατά των τουρκικών δυνάμεων. Καταφεύγουν στη Σκύρο, όπου ζητούν από τους κατοίκους περίθαλψη και διατροφή. Η μάχη στο Μαρκέσι (1815) ανάμεσα στα στρατεύματα του Καπετάν Πασά και του Τσέλιου οδήγησε στην πυρπόληση του Χωριού και οι κάτοικοι δεν θα σώζονταν αν δεν κλείνονταν στο Κάστρο. Τότε κάηκε ολοσχερώς και ο Ναός της Παναγίας της Ελεημονήτριας και ο Κώδικας, ο οποίος ξαναγράφεται το 1818.
Συνεπώς, λίγο πριν από την έναρξη της Επανάστασης, το νησί ζει υπό την δράση πειρατών και οπλαρχηγών, που γίνονται αιτία αναρχίας και αλληλοσυγκρούσεων, με συνέπειες στην κοινωνική και οικονομική ζωή, παρά τις αποστολές αξιωματούχων από την κεντρική διοίκηση.
Οι στρατιωτικές και πολεμικές ομάδες, που είχαν εγκατασταθεί στη Σκύρο και στα λοιπά νησιά του Βορείου Αιγαίου, συνέχιζαν να ζουν σε βάρος των νησιωτών, με αποτέλεσμα η ληστεία και η πειρατεία να αποτελούν καθημερινό φαινόμενο. Εξαιτίας της καταστάσεως αυτής οι κάτοικοι να αναζητούν καταφύγιο στο κάστρο, περιοριζόμενοι στους πέριξ της Μονής χώρους, όπως έκαναν και στο παρελθόν.
Στις αρχές της Επανάστασης (Ιούνιος 1821), 2.000 πρόσφυγες από το Αϊβαλί έφθασαν στη Σκύρο. Οι Σκυριανοί, ο Επίσκοπος Σκύρου και ο ηγούμενος της Μονής του Αγίου Γεωργίου Νεόφυτος[1] εκφράζουν αδυναμία να τους φιλοξενήσουν.
(Από το βιβλίο του Γεωργίου Κρίκα
«Σκύρος: Η Ορθόδοξη Χριστιανική Παράδοση και Λατρεία»)
[1] Ο Νεόφυτος Σκολουδάκης ηγούμενος-οικονόμος της Μονής Αγίου Γεωργίου από τις 16 Αυγούστου 1818.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου