Η έκθεση του Δημάρχου Σκύρου Γεωργίου Ν. Λάμπρου 1951-1954

 Ηθικό δικαίωμα των Σκυριανών να διεκδικούν και να εξουσιάζουν τη γη τους

Στην έκθεση του Δημάρχου Σκύρου Γεωργίου Ν. Λάμπρου, «Ο Περιληπτικός απολογισμός των Συντελεσθέντων εις Σκύρον δημοτικών έργων κατά τα έτη 1951-1954)[1]», κινείται στο ίδιο επίπεδο, όπου ο δήμαρχος Γ. Λάμπρου περιορίζεται μόνο στην υπενθύμιση του μοναστηριακού προβλήματος.

Δηλώνει, με προφανή ικανοποίηση, ότι «μετά από πολλές διαπραγματεύσεις και αγώνες κατέληξε με τη Λαύρα σε μια κοινά αποδεκτή λύση, η οποία όμως έγινε προφορικά και περιμένοντας τη γραπτή κοινοποίηση της αποφάσεως της Λαύρας», χωρίς να παρουσιάζει το πλήρες περιεχόμενό της. Τέτοια λύση, όπως τουλάχιστον άφηνε ή δήλωση του Δημάρχου να εννοηθεί, δεν έγινε ποτέ, εκτός εάν πρόκειται για την εκποίηση επτακοσίων (700) στρεμμάτων στις θέσεις Τραχύ και Καλικρί.

Η Μεγίστη Λαύρα προσπάθησε ξανά να βρει λύση μεταξύ των κατοίκων του νησιού και το μετόχιο.

Απέστειλε ηγούμενο-οικονόμο στη Μονή τον προηγούμενο Καλλίστρατο, ο οποίος συνετέλεσε ουσιαστικά στον τερματισμό των διενέξεων μεταξύ του Δήμου και της Λαύρας το 1954.

Η μόνη υποχρεωτική απαλλοτρίωση σε περιουσία της Μονής έγινε την τελευταία δεκαετία του 20ου αι. από το Πολεμικό Ναυτικό στο λιμάνι Τρεις Μπούκες, στη Νότιο-Δυτική πλευρά του νησιού, για λόγους εθνικής ασφάλειας.

Ο Δήμος Σκύρου, που ποτέ δεν έπαψε να διεκδικεί την εκμετάλλευση της μοναστηριακής περιουσίας, δεν κατάφερε να πετύχει το στόχο του.

Σήμερα ο αγώνας συνεχίζεται για την αποτροπή της εγκατάστασης ανεμογεννητριών στην τοποθεσία «Βουνό»[2], που αποτελεί «νόμιμη» ιδιοκτησία της Μεγίστης Λαύρας, αλλά είναι ανώτερο το ηθικό δικαίωμα των Σκυριανών να διεκδικούν και να εξουσιάζουν τη γή τους.

(Από το βιβλίο του Γεωργίου Κρίκα

«Σκύρος: Η Ορθόδοξη Χριστιανική Παράδοση και Λατρεία»)

---

[1] Έκδοση Δήμου Σκύρου, ’Οκτώβριος 1954

[2]Στην επένδυση έχει εμπλοκή η Μονή Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους Η έκταση όπου προγραμματίζεται να εγκατασταθούν οι 58 ανεμογεννήτριες ύψους άνω των 100 μέτρων η καθεμία φέρονται ως– ιδιοκτησία της Μονής Μεγίστης Λαύρας. Η υπόθεση πρωτοξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια το 2005 όταν η Μονή εμφανίστηκε ως επενδυτής με την επωνυμία «Κοινοπραξία Αιολική Νότιας Σκύρου Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας Αγίου Όρους Εντέκα Α.Ε.» και υπέβαλε στη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ) αίτημα για 9 αιολικούς σταθμούς με 111 ανεμογεννήτριες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, συνολικής ισχύος 333 MW. Η τοπική κοινωνία αντιδρά στην εγκατάσταση διότι θεωρεί ότι θα προκληθεί οικολογική καταστροφή στο εμβληματικό βουνό της Σκύρου «Κόχυλας», που αποτελεί τόπο προστατευόμενο από το «Ευρωπαϊκό Δίκτυο Προστασίας της Φύσης Natura 2000».