ΝΗΣΟΣ ΣΚΥΡΟΣ: Εορταστική ημέρα προς τιμήν της Παλλάδος Αθηνάς

 Οι δύο χρονικές περίοδοι αρχαίας θρησκείας και χριστιανισμού

 

                    Πάνω στα ερείπια του Ναού της Παλλάδος Αθηνάς  και στο τελευταίο επίπεδο του                                                  Κάστρου,  βρίσκονται οι Ναοί των Τριών Ιεραρχών

Όπως μας πληροφορεί ο Στάτιος [1], η Σκύρος διατηρούσε εορταστική ημέρα, προς τιμήν της Παλλάδος Αθηνάς, φύλακα της ακτής.

Τη μέρα αυτή της άνοιξης γράφει ότι «όλη η νεολαία του Νησιού με τη σπανιότερη ομορφιά, μαζί με τις κόρες του Λυκομήδη, φορώντας ομοιόμορφα ρούχα ξεπλήρωναν το ηθικό χρέος τους στη θεά και έραναν το δόρυ της με λουλούδια».

 Ο ποιητής Στάτιος παρουσιάζει τη Δηιδάμεια, τη μέρα αυτή, σαν τη  βασίλισσα της υπέροχης χορωδίας, που σκιάζει και θαμπώνει τις αδερφές της λέγοντας:

«Το λαμπερό χρώμα φλερτάρει

πάνω στη ρόδινη όψη της και ένα πιο λαμπρό φως στα κοσμήματά της,

όπου ο χρυσός  έχει μια πιο δελεαστική λάμψη».

Στο διάστημα, ανάμεσα σε δύο χρονικές περιόδους αρχαίας θρησκείας και χριστιανισμού, αρχαίοι θεοί και οι γιορτές της άνοιξης συγχωνεύθηκαν με τις γιορτές του Χριστιανισμού.

Η μεγαλύτερη προσαρμογή στη νέα θρησκεία ταυτίζεται με τον εορτασμό του Πάσχα και της Ανάστασης, με το αποκορύφωμα της Αναγέννησης και το θρίαμβο της ζωής έναντι του θανάτου.

Από τις αρχέγονες τελετουργίες που αποτυπώθηκαν στη μυθολογία και οι οποίες βασίζονται στην έννοια της «Ανάστασης», ως απόπειρας ερμηνείας των επαναλαμβανόμενων κύκλων της φύσης και της ζωής. Με τις σχετικές τελετουργίες ο άνθρωπος γιόρταζε την «αναγέννηση» της γης την άνοιξη, μετά από την παγωνιά του χειμώνα.

Υμνούσε το φως του ήλιου, την πρασινάδα των αγρών και την ευφορία που του προκαλούσε αυτή η διαδικασία. Μην έχοντας τη δυνατότητα να ερμηνεύσει αυτήν την αλλαγή αλλιώς, παρά μόνο με μεταφυσικούς όρους, επινοούσε θεότητες οι οποίες λειτουργούσαν σαν αιτία της αλλαγής και, ως εκ τούτου, μέσω των λατρευτικών τελετών για τους θεούς εκφραζόταν η ανθρώπινη ανάγκη για καλυτέρευση της ζωής.

---

[1] Ο Πόπλιος Παπίνιος Στάτιος (Publius Papinius Statius, περ. 45 – περ. 96 μ.Χ.) ήταν Ρωμαίος ποιητής της λεγόμενης «Αργυρής Εποχής» της λατινικής λογοτεχνίας.