Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ

Ξεχωριστό κεφάλαιο στο βιβλίο αποτελεί η τακτική των καταλήψεων που εφάρμοσε το Π.Α.ΜΕ. 

Εδώ γίνεται λόγος για μερικές από αυτές.

Είναι μια σειρά πετυχημένων θεαματικών ενεργειών, που πραγματοποιούνται κύρια την παραμονή αποφασισμένων εκδηλώσεων (απεργίες, συλλαλητήρια, κτλ).

Στις καταλήψεις αυτές καθιερώνονται τα τεράστια «γιγαντοπανώ», τα οποία κατασκευάζονται από ειδικές ομάδες στα γραφεία του ΚΚΕ στον Περισσό.

 Απόσπασμα από το βιβλίο μου. 

Κεφάλαιο  

"Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ"

«Στο χρονικό διάστημα μεταξύ των δύο πανεργατικών απεργιών (10 Οκτωβρίου και 7 Δεκεμβρίου) και συγκεκριμένα στις 21 Οκτωβρίου 2000 το ΠΑΜΕ διοργανώνει μεγάλο Πανελλαδικό συλλαλητήριο στην Αθήνα (Πεδίο Άρεως). Τις προηγούμενες μέρες με αφορμή το συλλαλητήριο πραγματοποιεί συσκέψεις συνδικαλιστών, περιοδείες σε χώρους εργασίας και μια σειρά άλλες δραστηριότητες.
Αποκορύφωμα αυτών  αποτελεί η κατάληψη του Υπουργείου Εμπορίου στην Πλατεία Κάνιγγος την παραμονή της συγκέντρωσης, 20 Οκτωβρίου 2000. Είναι η πρώτη κατάληψη αυτού του είδους. Για τη συγκεκριμένη κατάληψη γίνεται προεπισκόπηση του χώρου την προηγούμενη μέρα με την εκ των έσω  βοήθεια συνδικαλιστών του Π.Α.ΜΕ.-Δημοσίου. Ανάμεσά τους είναι και το στέλεχος του Π.Α.ΜΕ. Πέτρος Γρατσάνης, υπάλληλος του Υπουργείου Εμπορίου.

Την επόμενη μέρα συνδικαλιστικά στελέχη του Π.Α.ΜΕ. πραγματοποιούν την κατάληψη. Η κατάληψη του κτηρίου..............................................

ΚΑΤΣΙΩΤΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Στο 13^ο Συνέδριο του ΚΚΕ, στην κορύφωση της εσωκομματικής κρίσης και της διάσπασης, πολλά ήταν τα στελέχη του ΚΚΕ, που σήμερα βρίσκονται σε ηγετικές θέσεις και τότε είχαν παραδώσει τα όπλα. 

Κάποιοι ήταν και με τους «μέν» και με τους «δε», άλλοι στήριζαν τους διασπαστές και άλλοι το έπαιζαν ειρηνευτές (οι λεγόμενοι Ελβετοί).

Αφού, κέρδισαν την καρέκλα τους, τώρα ... δε σηκώνουν «μύγα στο σπαθί τους»  

«Ο Χρήστος Κατσιώτης είναι ένα από τα «χαϊδεμένα παιδιά» της Αλ. Παπαρήγα. Αργότερα θα γίνει βουλευτής του ΚΚΕ.

Στη διάρκεια της κρίσης του ΚΚΕ (1991) βρίσκεται με το ένα πόδι στο ΚΚΕ και με το άλλο στους «ανανεωτικούς», κοντά στο Συνασπισμό και το Γιάννη Θεωνά.

Στο 13^ο Συνέδριο του ΚΚΕ είναι με τους ανεξάρτητους. Μετά θα βρεθεί  με την πλευρά των νικητών.

Η συμπεριφορά αυτή δεν είναι η μοναδική ούτε στο ΚΚΕ ούτε βέβαια στην πολιτική ζωή. Πολλοί είναι αυτοί που παραμονές εκλογών ανήκουν  σε ένα κόμμα και την επομένη βρίσκονται με το κόμμα που κερδίζει την Κυβέρνηση. Είναι επίσης κραυγαλέες οι παρόμοιες περιπτώσεις που αντιμετωπίζουμε στα Συνδικάτα». (μικρό απόσπασμα από το βιβλίο μου)

ΑΓΚΑΒΑΝΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Ο «ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΛΗΡΩΝ»

ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΟΥ Π.Α.ΜΕ.

Ο Δημήτρης Αγκαβανάκης υπήρξε ένα από τα πέντε συνδικαλιστικά στελέχη της «Επιτροπής Πρωτοβουλίας για την αγωνιστική ανασυγκρότηση και τον ταξικό προσανατολισμό του συνδικαλιστικού κινήματος». Έχει να επιδείξει μεγάλη προσφορά στο Π.Α.ΜΕ. από την πρώτη μέρα. Είναι ένας αγνός ανιδιοτελής αγωνιστής, δάσκαλος στο επάγγελμα. Αναπτύσσει έντονη συνδικαλιστική δραστηριότητα, από τη μέρα του διορισμού του, σε πολλούς Συλλόγους δασκάλων. Διετέλεσε αντιπρόεδρος στη Δ.Ο.Ε. και στην ΑΔΕΔΥ και μέλος του συνδικαλιστικού τμήματος του ΚΚΕ, υπεύθυνος για τη συνδικαλιστική δουλειά στο χώρο του Δημοσίου. Δε θα φτάσει σε ψηλότερα κομματικά κλιμάκια αν και έχει τις δυνατότητες, τα προσόντα και τη θέληση για προσφορά. Δεν ανήκει σε ομάδες ούτε επιδιώκει την ευμένεια κανενός. Ίσως αυτό να αποτελεί μειονέκτημα. Στο Π.Α.ΜΕ. τον γνώρισα σαν τον καλοσυνάτο και πράο σύντροφο, που καρτερικά και χωρίς αντίρρηση βγάζει σε πέρας όλα τα καθήκοντα που του ανατίθενται, χωρίς να ζητά τιμητική αναγνώριση των πράξεών του.. Ακούραστος να πάει σε ομιλίες, να κάνει περιοδείες, να γράψει ανακοινώσεις, να δει  τους τούρκους πολιτικούς πρόσφυγες, να συμμετέχει σε αποστολές στο Εξωτερικό. Αργότερα, περί το 2010-2011 «χάνεται» από τις κομματικές δραστηριότητες. Αυτό συμβαίνει συνήθως για όσους πέφτουν στη δυσμένεια της ηγεσίας του ΚΚΕ, επειδή δεν επιδιώκουν να γίνονται αρεστοί σε αυτή αλλά κάνουν με συνέπεια τη δουλειά τους και δεν τους αρέσουν τα  «κουτσομπολιά».

Στις 15 Φεβρουαρίου 2003,........................