20 ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΜΕ (1999-2019)

«Από τη συσπείρωση και 

αγωνιστική ενότητα

στην άρνηση της ενότητας 

στην κοινή  δράση»

Η ηγεσία του ΚΚΕ ανησυχεί μήπως χάσει τον έλεγχο της κατάστασης και αρχίζει σταδιακά, αλλά σταθερά, τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του κόμματος πάνω στο Π.Α.ΜΕ. Για όλα τα ζητήματα, μικρά ή μεγάλα, πρέπει να αποφασίζει μια μικρή ομάδα γραφειοκρατών στον Περισσό η οποία επεμβαίνει στην εσωτερική λειτουργία του, μέχρι και για τις αφίσες και τις ανακοινώσεις του. Η πολιτική και η τακτική του Π.Α.ΜΕ. καθορίζεται αποκλειστικά από τις αποφάσεις του ΚΚΕ. Προχωράει η ταύτιση των θέσεών του με τους πολιτικούς στόχους του ΚΚΕ. Η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ προωθεί στελέχη, τα οποία λένε σε όλα ΝΑΙ.

Όποιοι ασκούν κριτική, έστω και καλοπροαίρετη, μπαίνουν στο περιθώριο. Η όποια κριτική στην πολιτική του οδηγεί στην εξόντωση των κομματικών του δυνάμεων και των ίδιων των συνδικαλιστικών του στελεχών. 

Οι σύμμαχοι δεν έχουν ρόλο σεβαστό. Δεν υπολογίζονται και σιγά-σιγά αποχωρούν. Θεωρεί ότι, καλός συνεργάτης είναι αυτός που συμφωνεί σε όλα και δέχεται το πλαίσιο του Π.Α.ΜΕ. χωρίς επιφυλάξεις και ανταλλάγματα. Ο στενός έλεγχος των πάντων οδηγεί το Π.Α.ΜΕ. σε αδιέξοδο και το μετατρέπει σε ένα επί πλέον κομματικό όργανο του ΚΚΕ, που είναι υποχρεωμένο να λειτουργεί στα πλαίσια των αρχών του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» και των περιορισμών του καταστατικού του κόμματος.  Η ιδιοκτησιακή αντίληψη και η άρνηση της ενότητας στην κοινή δράση που κρατάει το ΚΚΕ απέναντι στο αριστερό και το εργατικό κίνημα μεταφέρεται στο Π.Α.ΜΕ..  

Για την κατάσταση αυτή δε φταίει ούτε όλο το Π.Α.ΜΕ. ούτε όλο το ΚΚΕ. Οι ευθύνες εντοπίζονται στην ηγεσία του ΚΚΕ, σε ένα μικρό πυρήνα εξουσιαστικού μηχανισμού που αποφασίζει για όλα. Χωρίς αυτή την εξουσία αυτός ο κομματικός μηχανισμός θα ήταν άχρηστος.

Το ΚΚΕ, από την περίοδο της μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα διατηρούσε την κυρίαρχη θέση, πολιτική και συνδικαλιστική στο χώρο της Αριστεράς. Βασική επιδίωξη της πολιτικής του αποτελούσε η προσπάθεια κατάκτησης της ηγεμονικής θέσης και της επέκτασης της σφαίρας επιρροής του στα άλλα τμήματα της αριστεράς. Αυτό το στόχο τον πέτυχε σε μεγάλο βαθμό. Θέλει να εξουσιάζει παντού και να επιβάλλει την κυριαρχία του, όπου η δύναμή του είναι επικρατέστερη.

Κρατούσε, συνεχίζει να το κάνει, αδιάλλακτη στάση απέναντι στις «αριστερίστικες» κινήσεις και στις «οπορτουνιστικές» δυνάμεις που προέρχονται από τις κατά καιρούς διασπάσεις του ΚΚΕ. Αυτούς δε θέλει, ούτε να τους ακούει, ούτε να τους βλέπει. Τις θεωρεί εχθρικές.

Η δημιουργία του Μετώπου δεν είναι μία τωρινή σύγχρονη θεωρία και πράξη. Υπάρχει πλούσια Ελληνική και Παγκόσμια εμπειρία του επαναστατικού και εργατικού κινήματος. 

Το Μέτωπο δε μπορεί να προχωρήσει με τη λογική ότι, «Τους αντιπάλους σου ή πρέπει να τους παίρνεις με το μέρος σου ή να τους εξοντώνεις». (Νικολό Μακιαβέλι-Ιταλός πολιτικός φιλόσοφος, 1469-1527) 
Ούτε πάλι με τη Χριστιανική άποψη ότι, «ο μη ών μετ' εμού κατ' εμού εστί, και ο μη συνάγων μετ' εμού σκορπίζει», δηλ. όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου, κι όποιος δε συνάγει μαζί μου, σκορπίζει. (Ιησούς Χριστός-Κατά Ματθαίον, ΙΒ  30) 

Φράση που επανέλαβε και ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ George W. Bush, ο νεότερος, για να οριοθετήσει τον «Άξονα του Κακού».

Το ΚΚΕ, κύριος εκφραστής του Π.Α.ΜΕ., θεωρεί ότι, όποιος δε στηρίζει τις απόψεις του και δε συμμερίζεται τις πρωτοβουλίες του, είναι εναντίον της προοπτικής των αγώνων και της αγωνιστικής ενότητας της εργατικής τάξης. 
Στη διαδικασία δημιουργίας του Μετώπου ισχυρίζεται ότι πασχίζει να καταφέρει την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος και την ενότητα δράσης όλης της εργατικής τάξης. 
Παραβλέπει όμως ότι σ' αυτή τη διαδικασία δε χωράνε πρακτικές καπελώματος ή αποκλεισμών, ούτε λογικές άσπρου-μαύρου. Δε χωράνε εκβιαστικά διλήμματα ότι αν κάποιος δεν είναι με τη γραμμή της ταξικής πάλης, είναι με τη γραμμή του συμβιβασμού και το κεφάλαιο. 
Η ιδεολογική ηγεμονία μπορεί να επιτευχθεί μόνο με πειστικά πολιτικά επιχειρήματα και πολιτική καλής θέλησης και αμοιβαίας συνεργασίας.

Όταν όμως, σε κάθε κάλεσμά του, ψάχνει επίμονα να βρει συμμάχους για την υλοποίηση του στρατηγικού του στόχου, δεν είναι πολιτικά επιτρεπτό να επιβάλλει, εκ των προτέρων, την άποψή του ούτε να εξορκίζει τις απόψεις τους. Ούτε είναι πολιτικά ορθό και φυσικά αντίθετο στου κανόνες «καλής φιλοξενίας» το να εκδιώκει πρώην μέλη του ΚΚΕ και του Π.Α.ΜΕ. από τις συγκεντρώσεις του, επειδή μόνο και μόνο ανταποκρίθηκαν στα «υποκριτικά» καλέσματά του να παρευρεθούν στο χώρο της συγκέντρωσης.

Όταν ζητάει, με κάθε ευκαιρία, τη συσπείρωση και την κοινή δράση με άλλες δυνάμεις ή απλούς εργαζόμενους πρέπει να δώσει επίσης κάτι, στο όνομα μιας ανταποδοτικής σχέσης μεταξύ των δύο μερών. 
Η επίτευξη του στόχου απαιτεί αμοιβαίες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, που δεν αμφισβητούν την κυρίαρχη ιδεολογία του, αλλά βασίζονται στις ουσιαστικές και σύγχρονες ανάγκες του λαϊκού κινήματος. 
Είναι, κατά κάποιο τρόπο, φυσικό αυτός που έπαθε κάτι στο παρελθόν είναι πολύ προσεκτικός στο μέλλον. Στην περίπτωσή μας όμως πρέπει να ξεπεραστεί ο φόβος ότι «Όποιος καεί απ' το χυλό φυσάει και το γιαούρτι».

(Κείμενα από το βιβλίο 

«Π.Α.ΜΕ. Συσπείρωση ή Απομόνωση;»

Γεώργιος Αχ. Κρίκας- 2015)