20 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΜΕ (1999-2019)

ΣΥΝΘΗΚΗ του ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ

Επιβεβαιώνονται οι αρνητικές της συνέπειες.

        Η Συνθήκη του Μάαστριχτ, επίσημα γνωστή ως Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.), θεωρείται η σημαντικότερη και ιστορικότερη συνθήκη της Ευρωπαϊκής ηπείρου και η δεύτερη ομοίως σε παγκόσμια κλίμακα μετά εκείνης της ίδρυσης του ΟΗΕ.

Είναι το θεμέλιο της Ε.Ε.. Απ' αυτήν απορρέουν όλες οι επόμενες, όπως και όλες οι αντεργατικές αντιλαϊκές πολιτικές της Ε.Ε., τις οποίες συναποφασίζουν οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της Ε.Ε. και τις εφαρμόζουν στα κράτη τους.

        Η Συνθήκη του Μάαστριχτ υπογράφτηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1992 και τέθηκε σε ισχύ την 1η Νοεμβρίου 1993. Από την ελληνική Βουλή επικυρώθηκε τον Ιούλιο 1992 με τις ψήφους των βουλευτών  ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμού. Κατά της Συνθήκης ψήφισαν οι βουλευτές του ΚΚΕ.

         Αποτελεί απειλή για την εθνική μας ταυτότητα και την εθνική κυριαρχία και έχει στόχο την κατάργηση της θρησκείας, της γλώσσας, της κουλτούρας, του πολιτισμού των ευρωπαϊκών κρατών και την εγκαθίδρυση ενός «πολύ-πολιτισμικού» πολιτισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης.                          

Οι Ελληνες βουλευτές δεν γνώριζαν τον Ιούλιο 1992, όταν ψήφιζαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, όπως επίσης δεν γνώριζαν όταν ψήφιζαν το Α’ Μνημόνιο της εθνικής υποτέλειας τον Μάιο του 2010.              

Τώρα σχεδόν 30 χρόνια επιβεβαιώθηκαν οι εκτιμήσεις, ότι η Συνθήκη του Μάαστριχτ  έχει στόχο κατ’ ευφημισμόν την Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση.                                                                                          Υπηρετεί τα οικονομικά συμφέροντα των ισχυρών κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και είναι αδύνατο να υπάρξει σύγκλιση των οικονομιών, υπό την κυριαρχία των μονοπωλίων.   

Από την εισήγηση του Γιώργου  Μαυρίκου στην

ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΚΕΨΗ ΤΟΥ Π.Α.ΜΕ.

(ΣΑΒΒΑΤΟ 3 ΑΠΡΙΛΗ 1999)

«Από τη ψήφιση συνάδελφοι της συνθήκης του Μάαστριχτ που υιοθετήθηκε από το Ελληνικό Κοινοβούλιο χωρίς και πάλι να ερωτηθεί ο Ελληνικός Λαός μέχρι και σήμερα, έχει αποδειχθεί ότι η ίδια η Ο.Ν.Ε. και οι στόχοι της είναι στρατηγική των πολυεθνικών. Στη προσπάθεια της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των πολυεθνικών που απαρτίζουν την ελίτ που καθορίζει το χαρακτήρα και τη στρατηγική της να ανταγωνιστούν τις πολυεθνικές των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας, στον ανταγωνισμό αυτό τελικός στόχος είναι το κέρδος και η αύξηση των σφαιρών επιρροής. 

        Για την επίτευξη αυτού του στόχου τα συμφέροντα αυτά πατούν επί πτωμάτων και πιο συγκεκριμένα πατούν πάνω στη κατάργηση όλων των δικαιωμάτων που το Εργατικό Κίνημα κατέκτησε στον αιώνα που τελειώνει. Αρα ο δρόμος αυτός είναι δρόμος των ισχυρών πολυεθνικών και μονοπωλιακών συμφερόντων που γεννά κοινωνικά ερείπια. Οι δείκτες της ανεργίας, του βιοτικού επιπέδου, της κοινωνικής ασφάλισης, της δημόσιας δωρεάν παιδείας και υγείας, των ιδιωτικοποιήσεων, των μεσαιωνικών εργασιακών σχέσεων, είναι οι αδιάψευστοι μάρτυρες.

        Η Εργατική Τάξη στο δρόμο του κεφαλαίου αντιστέκεται, δεν συμφωνεί και έχει κάθε δικαίωμα και υποχρέωση να παρεμβάλλει εμπόδια στην εφαρμογή του, να δείχνει ανυπακοή, να αρνιέται την αφαίρεση δικαιωμάτων και ταυτόχρονα να αγωνίζεται για τον δικό της δρόμο ανάπτυξης, για την δική της Ευρώπη, την Ευρώπη της ειρήνης, της προόδου, των λαών και των λαϊκών κινημάτων, μιά ήπειρο χωρίς εκμετάλλευση του ιδρώτα των εργαζομένων από τα αφεντικά.

        Για το χατήρι της Ο.Ν.Ε. Κυβέρνηση και Σ.Ε.Β. έχουν εξαπολύσει μιά άνευ προηγουμένου επίθεση σε βάρος των Εργατουπαλλήλων, τόσο του ιδιωτικού, όσο και του δημόσιου τομέα. Στόχος αυτής της παρατεταμένης επίθεσης είναι η καθυπόταξη της Εργατικής Τάξης, η επίδραση στη συνείδηση και στο νου των εργαζομένων, ότι δήθεν διέξοδος άλλη δεν υπάρχει και ότι άλλος δρόμος επίσης δεν υπάρχει. Στη πρώτη γραμμή, στο επίκεντρο της επίθεσης βρίσκονται οι εργασιακές σχέσεις και το 8ωρο, η πλήρης απασχόληση, οι συλλογικές συμβάσεις, τα τοπικά σύμφωνα απασχόλησης, η άρση της μονιμότητας, ο ευνουχισμός τελικά των όποιων κοινωνικών δικαιωμάτων έχουν απομείνει μέσα από τις λεγόμενες αναδιαρθρώσεις και για τη πρόνοια και τη παιδεία και για τη φορολογία και για τις συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους εργασίας.

        Για να τεθούν όλα αυτά σε εφαρμογή, για να υλοποιηθούν και να προχωρήσουν, επιστρατεύονται από τη Κυβέρνηση και την εργοδοσία άλλοτε το καρότο και άλλοτε το μαστίγιο. Η συκοφάντηση των αγώνων, οι θεωρίες για τεμπέληδες και για αγράμματους, συνδυάζονται στην ίδια αντεργατική συνταγή με την ωμή βία, με τον αυταρχισμό, με τη ποινικοποίηση, τις απολύσεις και τη τρομοκρατία». 

.